uyan anne

Uyan Anne

Ne yaramaz çocuk şu hayat Anne.
Sen kuşları sev dedin,.
ben sapan yaptım.
Her güzele gönül verme dedin.
ben aşka taptım..
Ve hep gidenlerin ardından baktım..
Oysa, sen benim tek aşkımdın Anne!.
.
Ne kendim büyüdüm ne de umutlarımı büyüttüm.
Ben bu hayatı, bilyelerim kadar sevemedim Anne!.
.
Hani ağrıyan sırtın vardı senin.
günlerce bir haylazı taşıdığın.
Söylesene nasıl dindi sancısı.
hep çile değil miydi yaşadığın.

Pabuçlarımı bağlamayı ilk öğrettiğinde.
nerden bilirdim kaderime düğüm atacağımı..
Oysa ne hayallerim vardı.
Özür dilerim, Doktor da olamadım Anne!.

Hani vurmayı değil, sevmeyi öğretmiştin ya bana.
Bak işte, bir kuş daha kondu mezarının başına.
Haydi kalk, birlikte sevelim..
Yalan söylemiyorum Anne, sapanım da yok yanımda....
Alışamadım yokluğuna, ne olur uyan..
Sensiz sanma ki yaşıyorum,.
Ben ölü doğdum Anne....

Yüreğinde yuva yapmış bir vefasız evlattım.
Gece yarısı koynunda çığlık, rüyalarında kâbus,.
Vicdanınla affettiğin cüzdanındaki hırsızdım Anne..
Koşşam peşinden yakalayamam ki geçmişi.
Çok pişmanım.
Bil ki, sensiz soğumadı üflediğim, yanmadı yandığım....

Bırak beddua edeyim kendime, yüreğim gamla dolsun.
Anne seni çok özledim,.
Bayramın mübarek olsun....
(Korkmaz BIÇKIN)

enmert